ارایه چارچوب سیاست‌گذاری باز در حوزه حمل و نقل

 با توجه به دگرگونی ماهیت مسایل عمومی نیاز به تحول در روش سیاست گذاری ضروری به نظر می رسد سیاست گذاری کور یا سیاست­گذاری پشت درهای بسته دیگر جوابگوی شرایط کنونی نبوده و نگرانی از پیامدهای آن ها منجر به ارائه رویکردها و سبک های جدید در مبحث سیاست گذاری شده، که یکی از این رویکردها، سیاست گذاری باز می باشد. حمل و نقل یکی از نمادهای اصلی توسعة هر کشور محسوب می­شود و تعیین و اجرای سیاست های مناسب در حوزه مربوط به حمل و نقل باعث ارتقاء ایمنی در کشور خواهد بود. یافتن سیاستهای مناسب و موثر برای بهبود ایمنی در بخش حمل و نقل کشور امری ضروری است. در این رهگذر استفاده از ابزار و چارچوب­های سیاستگذاری نوین، که شرایط بهبود را مهیا می سازد پسندیده و مفید به نظر می­رسد. این نوشتار ضمن توجه به سیاست گذاری در بخش حمل و نقل از یک سو و اهمیت موضوع ایمنی از سوی دیگر، بر لزوم تحول در سیاست­گذاری در این بخش تاکید می­کند. علیرغم تشکیل نهادهایی در کشور برای سیاست­گذاری در حوزه های حمل و نقل، مشاهده می شود اولاً نسبت به سه عامل مهم در تصادفات جاده ای  که مشتمل بر جاده، وسیله نقلیه و راننده است، کم توجهی شده و ثانیاً نقش سیاست گذاری کلان به عنوان موضوعی راهبردی در چشم انداز این نهادها بصورت مناسب سازمان یافته نیست. این پژوهش پیشنهاد چارچوب سیاستگذاری باز با استفاده از روش گرندد تئوری را مطرح نموده  و نیز نتایج و پیامدهای آنرا مورد تحلیل قرار می دهد. تحلیل داده ها در سه مرحله کدگذاری باز، کدگذاری انتخابی و کد گذاری محوری نشان می دهد در سیاست گذاری باز بایستی شبکه­های سیاست گذاری به عنوان راهبرد اصلی، عوامل فناورانه، عوامل حقوقی-قانونی، نهادهای بالادستی و عوامل فرهنگی به عنوان عامل زمینه ساز محیطی و عوامل سیاسی و عوامل اجتماعی بعنوان شرایط زمینه ساز مداخله گر مورد توجه سیاست گذاران قرار گیرد